Bemiddeling
Een groot deel van de adoptieprocedure wordt verzorgd door de adoptieverenigingen. Wij kozen voor Vereniging Wereldkinderen in Den Haag. Deze vereniging bemiddelt voor een groot aantal landen in Azië, Afrika en Midden en Zuid Amerika. Wij kozen voor uiteindelijk voor Thailand. Daar is de procedure in het land zelf redelijk kort, ongeveer twee weken. In sommige adoptielanden kan dat oplopen tot wel 6 weken. Dat vonden wij erg lang. Die tijd brengen wij liever thuis met onze kleine door! Maar uiteraard was dat maar één reden waarom we voor Thailand hadden gekozen. Het land en de cultuur sprak ons ook erg aan. En verder wordt de keuze van het adoptieland ook bepaalt door een aantal voorwaarden waaraan je als adoptieouders moet voldoen, zoals leeftijd, gezinssamenstelling, religie, inkomen en nog tal van voorwaarden die van land tot land kunnen verschillen.

Ook bij Vereniging Werkeldkinderen volgden we weer een aantal gesprekken. Over het vervolg van de procedure. En welke stukken we moesten inleveren. Zoals aanbevelingsbrieven waarin vrienden ons beschrijven en waarom wij goede adoptieouders zouden zijn. We moesten foto's van onszelf en onze woning inleveren. En ook werkgeversverklaringen en inkomensgegevens, gezondheidsverklaringen en nog veel meer.....

Uiteindelijk was de lijst compleet en werden onze papieren op 16 november 2005 opgestuurd naar Thailand. Een belangrijke datum, want op deze dag gaat de 'proceduretijd' op de wachtlijst in. Op het moment dat onze papieren werden opgestuurd was die voor Thailand 15 maanden. Dat betekent dat we 15 maanden na deze datum bericht konden krijgen dat ze een 'match' hebben. In Thailand is in één van de tehuizen dan een kind gevonden dat volgens de instanties daar goed bij ons past. Waarom zullen we wel nooit te weten komen, maar zo gaat het nou eenmaal. Concreet betekent de wachttijd voor ons dus dat we rond februari-maart 2007 een telefoontje van Wereldkinderen konden verwachten met het voorstel!

Nu was het dus opnieuw afwachten. Tussentijds zou er ook bijna geen contact zijn met Wereldkinderen, en ongeduldig worden heeft geen zin. Zodra in het adoptieland een voorstel wordt gedaan krijgen wij dat van Wereldkinderen direct te horen.

In deze periode werden we wel uitgenodigd voor een regionale praatgroep met andere leden van Wereldkinderen die ook met adoptie bezig zijn. Sommigen die net als ons op een voorstel zaten te wachten, maar ook sommigen die nog maar net met de VIA bijeenkomsten bezig waren. Omdat er weining nieuws van Wereldkinderen kwam waren deze bijeenkomsten goed om ervaringen uit te wisselen en er toch op een positieve manier mee bezig te zijn.