Adoptie | inleiding - de adoptieprocedure (1) |
|
De adoptieprocedure zoals wij die in Nederland kennen is een periode van informatie krijgen en informatie verstrekken. De overheid geeft eerst voorlichting aan toekomstige adoptieouders. Over de mogelijkheden en onmogelijkheden van adoptie. Over de gevolgen van de keuze om te gaan adopteren. Vervolgens wil de overheid informatie van de toekomstige adoptieouders. Daarna is het wachten op toestemming om te mogen adopteren. Als die toestemming uiteindelijk is verleend moet je een keuze maken tussen de diverse stichtingen en verenigingen die de adoptie voor een bepaald land regelen. Onder voorwaarden kun je eventueel ook je eigen adoptie regelen. Na aanmelding bij de adoptievereniging kies je het land waaruit jouw kindje moet komen. De procedure voor dat land wordt opgestart en de vereiste documenten worden naar dat land opgestuurd. Daar wordt gekeken welk kindje het beste past bij de nieuwe ouders (dat heet 'matching') en de instanties daar doen een voorstel. Dan moet door de toekomstige ouders een beslissing worden genomen om het voorstel te accepteren en daarna volgt de laatste fase van de adoptie. Zo is de procedure voor de adoptie in een paar regels. Voor ons heeft dit proces nu al bijna 5 jaar geduurd. Waarom zo lang? We proberen daar hieronder een antwoord op te geven. Wil je weten hoe het verder gaat, klik dan op 'volgende pagina'. Aanmelding voor adoptie
Wij hebben deze bijeenkomsten als bijzonder indringend ervaren. Aan de ene kant hadden we het gevoel van: 'nu gaat het gebeuren', terwijl je op dat moment nog niet beseft wat je te wachten staat. Je deelt ervaringen met ongeveer 8 andere stellen die ook willen adopteren. Met heel verschillende achtergronden. Sommige met dezelfde achtergrond als die van ons. Een medisch traject waarna het niet mogelijk bleek of heel moeilijk was zelf kinderen te krijgen. Met de omschrijving 'ongewenst kinderloos'. Maar ook mensen met al eigen kinderen, soms zelfs met grote gezinnen, die toch graag nog een kind wilden, maar bewust voor een adoptiekind kiezen. De bijeenkomsten waren van tijd tot tijd zeer aangrijpend. Video's van kindertehuizen in verre landen, waar het soms prima voor elkaar lijkt te zijn, voor zover je daarvan kunt spreken gezien de situatie, maar soms ook zeer schrijnend. Kinderen die nog geen jaar oud zijn en al niet meer kunnen huilen. Omdat de tehuizen zo vol zitten dat er toch niemand komt als je huilt. En dus heeft huilen geen zin en doen de kinderen dat na verloop van tijd vanzelf al niet meer. Maar we zagen ook kinderen die op een leeftijd van 3 jaar de hele dag in te kleine en oude kinderledikantjes moeten blijven. En denk eens aan alle mogelijke redenen waarom iemand een kind voor adoptie afstaat. Bijvoorbeeld omdat ze te jong moeder geworden is. Of omdat de vader of moeder geen geld om het kind op te voeden. En misschien wel een overheid die bepaald dat je maar 1 kind per gezin mag hebben (zoals in China). Landen waarin het afstaan van je kind zelfs wettelijk verboden is, waardoor kindertehuizen in de muren een nis hebben gebouwd waarin je je kind te vondeling kunt leggen. Je kind weggeven gebeurt ook vaak bij alcohol- of drugsverslaafde moeders en prosituees. En zo zijn er nog tal van redenen te bedenken waarom iemand zijn of haar kind voor adoptie afstaat. Na de redenen om een kind voor adoptie af te staan kregen we voorlichting over wat die kinderen in het land van herkomst misschien al hebben meegemaakt en na aankomst in Nederland allemaal zullen gaan meemaken.Bijvoorbeeld emotionele en fysieke achterstand, het verwerken van het afscheid, hoe jong ze nog zijn, de vragen die later komen, en ga zo maar door. Kortom, een reeks aangrijpende bijeenkomsten die ons soms enorm deed twijfelen of we als adoptieouders hier wel allemaal klaar voor zijn. Maar waarbij je gelukkig ook leert hoe je met bepaalde dingen kunt omgaan en leert beseffen welke beslissing je neemt als je voor adoptie kiest. Raad voor de Kinderbescherming |
|||