Het is december 2006. We hebben besloten een eigen website te maken. Om familie en vrienden iets te vertellen over onze adoptie. En alhoewel adoptie voor ons heel privé is willen we onze ervaringen af en toe ook graag delen. Want wij hebben gemerkt dat veel mensen wel een beeld hebben bij adoptie, maar dat er maar weinig zijn die precies weten wat er allemaal bij komt kijken. Daarom willen wij op deze website een beetje 'inside information' geven over onze adoptie.

Over een paar maanden is het voor ons zover. We gaan een kindje adopteren uit Thailand. Ongeveer 15 jaar nadat wij tegen elkaar zeiden dat we wel 'klaar' waren voor een kind. Je begrijpt dat wij er nu heel anders over denken als we iemand horen praten over een kind 'nemen'. Voor ons is dat een lange weg geweest, maar daardoor zijn we des te blijer dat het binnenkort eindelijk allemaal gaat gebeuren.

We beleven nu de 'donkere dagen' voor kerst. Kerst 2006. Regelmatig denken we rond deze tijd nog terug aan de kerstdagen waarop we naar het ziekenhuis moesten. Toen 'vanzelf' zwanger worden al uitgesloten was en we daarvoor medische hulp nodig hadden. Voordat we naar de familie gingen om kerst te vieren nog even een echo laten maken om te kijken of er al 'iets' te zien was.

Nu, zoveel jaren later, wachten we op een telefoontje van Vereniging Wereldkinderen. Die regelt de adoptie van ons kindje. In de zomer van 2002 besloten we na jaren te proberen zelf een kindje te krijgen voor adoptie. Een beslissing die niet makkelijk of vanzelfsprekend was. Want na jaren van 'proberen' en alle medische hulp waren we het behoorlijk zat. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Op de meest vreemde dagen en tijden. En ook bij allerlei specialisten waarnaar we werden doorverwezen. Een periode waar we na lange tijd een punt achter hadden gezet omdat de kans steeds kleiner werd en we het eigenlijk wel zat waren. We hadden ons voorgenomen het beste van ons leven te gaan maken, dan maar zonder kinderen......

Totdat we in onze eigen vriendenkring adoptie meemaakten en ook onze broer (zwager) en schoonzus besloten hadden te gaan adopteren. We hebben er lang over nagedacht. Vooral ook om van de beslissing achteraf geen spijt te krijgen. Want erg lang konden we de beslissing niet meer uitstellen. Vanwege onze leeftijden en de regelgeving m.b.t. adoptie. Het is in Nederland boven de 45 jaar niet meer mogelijk te adopteren. En we wisten dat het proces zelf ook enkele jaren in beslag zou nemen, dus als we het nog wilden moesten we snel beslissen. Uiteindelijk werden we het samen eens. Niet dat we daarna nooit meer hebben getwijfeld aan de beslissing, maar op dat moment, in de zomer van 2002, besloten we ons aan te melden voor de adoptieprocedure.