We reisden nog zeker drie kwartier Bangkok door naar het kindertehuis. Dat bevond zich buiten het centrum van Bangkok. Maar nogsteeds in de stad, want Bangkok heeft 10 miljoen inwoners. Meer dan de helft van Nederland, en dus ben je met de auto niet 'zomaar' Bangkok door. Uiteindelijk waren we rond half 2 bij het tehuis, maar de kinderen lagen nog te slapen. We hebben daarom samen met meneer Pramote het terrein verkent. Er zijn daar gemiddeld ongeveer 300 kinderen in de leeftijd van 0 tot 5 jaar. Vanaf 5 jaar gaan ze weer naar een nieuw tehuis, gecombineerd met school. Tot 5 jaar blijven ze dus in dit tehuis, het Pakkred Babies' Home. Slechts 10% van de kinderen wordt geadopteerd. Daarvan zijn geen ouders of andere familieleden meer te vinden. Van Yindee ook niet meer. En dan zijn er in Thailand nog 5 andere soortgelijke tehuizen .....

Meneer Pramote was duidelijk geen onbekende van het tehuis. Niet alleen wist hij goed de weg en wist hij ons alles te vertellen van de verschillende gebouwen (slaapzalen, eetzalen, speelgoed bibliotheek, keuken enz.), maar ook werd hij begroet door bijna iedere verzorgster die er op het terrein rondliep. Op de traditionele Thaise manier: handen bij elkaar voor het gezicht en buigen. Wij hebben dat inmiddels ook geleerd. Yindee was inmiddels al wakker, maar hij en de andere kineren moesten nog gewassen en aangekleed worden. De groep van Yindee bestond uit 30 kinderen, dus dat duurde wel even.

Eindelijk mochten we 'm dan zien. We gingen naar binnen in de slaapzaal. Zijn vaste verzorgster maakte een grapje. Ze vroeg aan ons wie Yindee was, dus of we hem van de foto herkenden. Dat deden we meteen, en hij keek ook meteen onze kant op. Maar de verzorgster schoof een ander jongetje naar voren en vroeg of we die niet bedoelden. Het zal wel Thaise humor zijn. Toen we alle Thaise meisjes van niet ouder dan 2 jaar van ons been hadden gepeld (die wouden ook wel mee) konden we bij Yindee. Nog een beetje verlegen moest hij ons van verzorging een kus geven. Duidelijk met enige tegenzin en nog erg onwennig. Even later mocht hij met ons mee een stukje wandelen. Hij begreep waarschijnlijk wat er ging gebeuren en naarmate hij verder van de slaapzaal af liep werd hij steeds verdrietiger en wees met z'n vinger dat hij terug wilde. Meneer Pramote nam hem op de arm en is alleen een stukje met hem gaan lopen. Hij sprak hem geruststellend in het Thais toe en even later was hij gestopt met huilen en kwam naar ons terug. We hebben een stukje met hem gelopen. Bij de vreemde mevrouw en meneer op de arm (wij dus) vond hij het nog reuze eng en opnieuw was hij in tranen. Maar van minuut tot minuut ging het beter en even later zaten we met Yindee op schoot onder een klein houten paviljoen. Yindee keek ver voor zich uit en was in gedachten verzonken. Contact was er nauwelijks. De Winnie de Pooh beer die we hadden meegebracht hielp ook niet. Er ging zo een half uurtje voorbij en hij werd rustig. Er was ook wat contact. Tegen ons aan zitten en handje vasthouden. Meer konden we op dit tijdstip niet op hopen. Toen maar even naar een speeltoestel, waar een plastic apparaat aan hing die allerlei geluidjes maakte als je een knopje indrukte. Dat vond-ie leuk. Hij begon te lachen en er was al meer contact. Er kwam een verzorger die ons vertelde dat we nog wel een stukje mochten lopen, maar dat Yindee om half 5 ging eten.

We hebben dus nog een flink stukje gewandeld. Het laatste stukje namen we hem op de arm en liepen naar de eetzaal. De rest van de groep was al begonnen en Yindee kon gelijk aanschuiven. Ons werd ook een kinderstoeltje gegeven en we mochten mee aan tafel om te kijken. En er viel genoeg te zien. Niet alleen ging alle belangstelling naar ons uit, en niet meer naar het eten, maar van eten kwam niet bij ieder kind even veel. Er was een kommetje soep met allerlei groenten, krabsticks en rijst. De kindjes links en rechts van Yindee vonden het leuker de krabsticks aan hem te geven dan ze zelf op te eten. En niet veel later vloog de rijst over tafel en ging het kommetje soep maar omgekeerd op het bord rijst. De plastic schortjes die met klittenband om de nek en buik zaten waren niet voor niets! Kees kreeg nog een hapje krabstick van Yindee. Weer terug bij zijn vriendjes had hij ineens veel plezier, ook met ons.

Na het eten ging de groep naar buiten en kreeg ieder nog een glas melk en een mandarijn. Yindee mocht die samen met ons opeten. En dat ging erin als koek! Behalve de witte draadjes van de mandarijn. Die kreeg Kees, met even later ook nog een paar pitten. We hebben daarna nog even een stukje gelopen en zaten net op een grote schommelbank, toen opnieuw één van de verzorgsters naar ons toe kwam. Ze vroeg of er iemand met ons mocht kennis maken. Yindee zat inmiddels bij Marjon op schoot en wij knikten instemmend, niet helemaal begrijpend wie dat zou zijn. Yindee had inmiddels ons kadootje (de Winnie de Pooh beer) geaccepteerd en hield die stevig vast. Een jongen van een jaar of 18 kwam naar ons toe. Op z'n Thais werden we weer begroet. Hij was verlegen, maar sprak goed Engels. Hij was de vaste vrijwilliger van Yindee. Ieder kind uit het tehuis heeft een vrijwilliger die regelmatig naar het tehuis komt. Zo leren ze behalve de verzorging ook mensen van buiten het tehuis kennen. Deze jongen was de vaste vrijwilliger van Yindee vanaf dat hij 1 jaar oud was. Hij was in oktober 2005 gekomen, en Yindee is van 14 oktober 2004. Hij wist ons nog te vertellen dat hij vlak daarvoor ziek was geweest en problemen met de ademhaling had gehad. Maar dat was allemaal goed gekomen. En opnieuw kregen we te horen wat een vrolijk jochie Yindee was. Altijd lachen, altijd leuk met anderen omgaan. En deze jongen hield een boek vast en liet ons het zien. Hij had foto's van Yindee ingeplakt die hij zelf had gemaakt. En in het Engels had hij er tekst bij gezet. Dat boek kregen wij mee als we Yindee kwamen afhalen. Maar dan kon hij er niet bij zijn. Hij moest naar school. Dit was dus de enige en laatste ontmoeting met ons, en we konden zien dat hij het er moeilijk mee had afscheid van Yindee te nemen. Hij sloeg het boek dicht en op de omslag: Winnie de Pooh. Toeval bestaat toch niet ....... Nog voordat wij de kinderkamer van Yindee met Winnie de Pooh hadden ingericht en dat wij wisten dat Yindee en Winnie de Pooh op dezelfde jarig zijn! Hij nam het album weer mee terug. Het was nog niet helemaal af. We kregen wel alvast zijn e-mail adres en beloofden hem foto's van Yindee te sturen.

We lieten Winnie bij Yindee achter en gaven hem het fotomapje dat wij hem de week ervoor hadden opgestuurd weer even terug. Dan kon hij er morgenochtend misschien nog even in kijken. We zouden hem de volgende dag 's middags definitief gaan ophalen... Welterusten lieverd .........

meer foto's: klik hier